Weer 46 foto's.... Ja, overdaad schaadt. Maar ik heb al een sterke selectie gemaakt. Marianne heeft in totaal ruim 1500 fot's gemaakt!
 |
| Bijschrift toevoegen |
How coca cola
saved my life. Gistermiddag hier aangekomen, ’s middags paar kerken bezocht en
’s avonds Doro Wot gegeten. Papaya toe, toetje voor mij alleen. Marianne nam
thee en één stukje Papaya. Naar bed rond 10 uur, wakker om twee uur. Naar de
WC, eerst heel veel lucht (smerig) en toen water-diarrhee. Alsmaar weer.
Vanochtend van die poeier voor rehydratatie genomen, liep er net zo hard weer
uit, steeds weer. Vanmiddag meegelopen naar de Zuidelijke kerken. Zag alleen
Bieta Abba Libanos, van buiten. Teruggegaan, te slap. Bij het hotel dacht ik
plotseling: ik heb zin in Cola! Dat gedronken en ja, het viel prima voel me nu
een ander mens.
Marianne was
vandaag langs een Japans UNICEF project gegaan van weven en pottenbakken. Ze
kocht een schilderijtje op leer en nu is ze het kwijt. Ze heeft er een heel
slecht humeur van.
We zitten u buiten
op ons terrasje van het Tukul hotel. De eigenaar is iemand die 4-5 jaar in NL
heeft gewoond, zijn Nederlandse vrouw woont daar. Ze is ‘too dominant’.
Zijn hotel is
prima in 2008 verbleef Bill Clinton daar met zijn dochter.
We praatten wat
over Ethiopië, vertelde hem over de abominabele toestand waarin de kronen van
Lalibela etc ten toon worden gesteld. ‘Waaom niet mooi opgepoetst, in een
vitrine met een paar spotjes?’ Hij reageerde met: ‘de kerk, de priesters zijn
een grote macht hier. De mensen nemen alles kritiekloos aan. De priesters zijn
bang dat hun schatten gestolen worden. Ze willen alles houden zoals het is:
vuil, armoedig, rommelig’.
Mijn bezwaar
tegen die projecten zoals Marianne bezocht (en wij ook, eerder): met de hand
weven op primitieve weefgetouw, spinnen met de hand: dat is als in
pre-industrieel Engeland, met later de opstanden van de thuiswevers, machines
kapotslaan en zo.
Met zo’n project
zeg je eigenlijk: jullie lopen 200 jaar achter, zijn nog niet toe aan de
stoommachine. De revolutionnaire kracht van een proletariaat wordt vermeden
door iedereen zijn eigen, kleine, primitieve negotie te laten runnen. Voor die
vrouwen ten Noorden van Gondar ligt het een beetje anders: bedoeld om
alleenstaande vrouwen een middel van bestaan te geven. Maar hebben ze follow-up
gedaan? Hoeveel vrouwen is het gelukt? Een weefgetouw, laat staan een
pottenbakkerij met oven (!) is niet voor niks.
Vanavond weer
gepraat met Masai, de eigenaar van Tukul Hotel. Hij geeft een goed voorbeeld van
de macht van de kerk en hun hebzucht: op geld uit zijn zonder de gemeenschap
mee te laten profiteren. Ze ontvangen 350 Bir per persoon (= tourist) om de kerken
te bezoeken. De gemeente heeft gevraagd daarvan een deel te besteden voor
scholen, onderwijs en zorg. Is geweigerd. Volgens hem keren steeds meer
jongeren zich af van de kerk die nu weer zo machtig is. Goed zo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten