Op bezoek bij de Awrambe commune, buiten Bahir Dar

 We zijn nu in Gondar, woensdag 10/10. Mooi hotel, beetje vergane glorie. Ligt boven de stad. Keek erover uit vanaf de tuin van het hotel. Wirwar van golfplaten daken, wat groen, enkele grote gebouwen. Geen structuur in te bekennen. Niets moois om op uit te kijken. Symbolisch voor Ethiopië: ik kan er geen structuur in ontdekken, het blijft vreemd.

12/10, Goha Hotel, Gondar. We hebben zo’n 26 kaarten geschreven en op de bus gedaan als je het postkantoor binnen wil moet je je spullen (rugzak, fototoestel) afgeven. De postzegels voor Europa zijn spotgoedkoop hier!

Daarna koffie gedronken bij het hotel op de Piazza waar we gisteren met Shiferaw een pizza aten. Leuk terras, schoon. Als je omhoog kijkt zie je dat de zonneschermen goeddeels vergaan zijn; hangen er in lappen bij.

We bestelden cappuccino en kregen waterige chocolademelk. Chef erbij. ‘Dit is chocolade melk, geen cappuccino’. Uitgelegd: dat is koffie met melk, opgeklopt. Wel, ze brachten koffie met melk! Was al stuk beter. Kostte 28 Bir (dus zo’n € 1,30 voor 2 kopjes) op het sjiekste  terras van Gondar.

Toen naar Segenet Music House. Kregen het adres bij de four sisters, het restaurant waar we gisteren aten. Dat is nieuw, ziet er prachtig uit. Met de engeltjes van Debre Selassie op het plafond.

We dronken er Tej (gefermenteerde honingdrank) en wijn. Aten er ‘rtaditional food’: injera met diverse wots. Geen echte Doro Wot, want dat moet lang vantevoren besteld en klaargemaakt worden: een hele kip, veel kruiden, groenten en eieren. Maar dan is het ook goed voor 8 personen.

De four sisters zijn mooie Ethiopische vrouwen in traditionele dracht. Het eten was heel lekker. En daar hoorden we dus aardige traditionele muziek, instrumentaal.

Toen we in het Music House waren werden we aangesproken door een jongeman, Wissan of Wossen die daar ook werkte. De ‘winkel’ op de eerste verdieping zat vol met zo’n 8 niets doende jongemannen. Wissan nam ons mee naar het adres van zijn broer: daar konden we de CD’s beluisteren. Wissan zelf had bij mensen ui Urk gewerkt aan het Tanameer. Die hebben daar een commerciële visserij. 14 boten en zo’n 10 vissoorten waaronder natuurlijk Talapia hij verdiende daar goed, zo’n 1500 Bir per maand.

Toen stierven zijn vader en moede, hij moest terug naar Gondar om voor zijn zeven broertjes en zusjes te zorgen. Hij verdient nu zo’n 500 Bir per maand. 100 kilo Tef kost 700 Bir, daar eten ze met hun achten zo’n twee manden van. Dat is het verhaal, tenminste. Het broertje onder hem heeft een loan van de regering gekregen voor zijn eigen shop (CD’s voornamelijk. ‘Hij is nu rijker dan ik’, zei W. Maar broertje maakt zich zorgen over de afbetaling van de lening…. ‘Don’t worry’, zegt W dan.

Wissan wil ook in de Tourism Business. Eigen baas zijn. Het werd me duidelijk hoe iedereen, het hele land, in de val zit van de armoede die bij een subsistence economy hoort. Er is hier behoefte aan van alles. Bv een wasserette, een reparatie-service voor electriciteit, metselwerk, loodgieterij. Maar er is geen markt als vrijwel iedereen zo’n 80% van zijn geld aan basisvoedsel uitgeeft. Overal zitten/hangen jongemannen waar geen emplooi, want geen markt voor is. Hoe kom je hier ooit uit?

O ja, een supervisor hier van het hotel (net pak etc) verdient 750 Bir per maand…. Hij volgt Duitse les en sprak dus met ons in die taal (hij hoorde ons Nederlands praten).

Een liter Diesel kost 16 Bir, bijna 1 Amerikaanse dollar (17 Bir). 100% Tef kost 1400-1500 Bir, genoeg voor 4 personen voor ongeveer 2 maanden, zegt Shiferaw. Wissan en familie eten dus geen 100% Tef, maar bv 40% tef en 60% Barley.